settling in...

Het duurt altijd even voor je jezelf gesetteld hebt in een totaal nieuwe situatie. Meestal duurt dat een paar weekjes maar daarna begin je je zeker thuis te voelen... nuja, als je op de juiste plaats zit natuurlijk. Dus de eerste weken vond ik het normaal dat ik het moeilijk had om mij thuis te voelen in mijn nieuwe plaats. Zoveel dat verandert, dingen en mensen die je achtergelaten hebt, een andere taal, een andere cultuur...logisch dat het soms moeilijk is. Maar na een paar weken begin je je echt af te vragen of je wel op de juiste plaats zit, en zolang je bezig bent met lessen, dagtripjes, activiteiten met klasgenoten en andere erasmussers, twijfel je er niet over dat het antwoord 'ja' is. Maar een paar uur later zit je daar helemaal alleen op je kamer, ver weg van alles en iedereen met flatgenoten die niet thuis zijn of te moe zijn om met je te praten, met internet dat maar half zijn gat macheert zodat communicatie met het thuisfront niet vlot verloopt en met kleine andere frustraties door huishoudelijke probleempjes en dan begint de neiging om 'nee' te zeggen toch groot te worden. Is erasmus dan toch niet mijn ding? was ik beter thuis gebleven? Nee dat zeker niet, de klassen zijn zeer interessant, je leert andere culturen kennen, het land is prachtig. Dus daar kon het niet aan liggen. Dus moest het mijn huis zijn. Hoewel mijn kamer zeer ruim was en ik alle praktische benodigdheden had (behalve fatsoendelijk internet' kon ik het echt niet mijn thuis noemen. Dus vorige week bestond vooral uit piekeren en nadenken hoe ik een alternatief kon vinden dat mij geen fortuin zou kosten. Alleen gaan wonen was geen optie want dat is te duur en zou niets veranderen aan mijn eenzaamheid en de advertenties voor kotgenoten begonnen meestal pas voor het tweede semester. Een luchtmatras bij een klasgenoot in een eenpersoonsappartementje was de beste oplossing. Het zou krap worden en ik zou op een luchtmatras moeten slapen die het gevaar liep leeg te lopen aangezien daar ook een puppy met scherpe nageltjes rondliep, maar het zou in ieder geval meer een thuis zijn en dat was wat ik echt nodig had.

MAAR... dan treedt de voorzienigheid in werking. Een vriendin van me vertelt in een puur toevallig gesprek dat een van haar huisgenoten zomaar vertrokken is met de noorderzon en dat ze dringend iemand nodig hebben. Dan begint er een lampje te flikkeren in je hoofd "BINGO". Tot de vriendin vertelt dat een pools meisje interesse heeft in de kamer en zij een heel jaar kan blijven. De hoop in je buik wordt dan als een ballon kapotgeprikt en je hoofd begint zich weer bezig te houden met de praktische reorganisatie voor het intrekken in het eenmansappartementje. Tot het verlossende berichtje komt "Polish girl said NO! come live with us!" Na veel gejuich en rondgehuppel ben ik dan mijn koffers beginnen pakken en ben IK vertrokken met de noorderzon, op naar betere oorden (al had ik mijn kotgenoten wel gewaarschuwd natuuriijk).

En dan kom je tot de conclusie... als je op de juiste plaats zit heb je geen 5 weken nodig om je te settelen. 1 of 2 dagen, een paar leuke gesprekken en een enthousiast 'HELLO, how are you' telkens wanneer je iemand tegenkomt zijn genoeg om je thuis te voelen.
De erasmuservaring wordt dus stilaan compleet. Nu ben ik eindelijk klaar om mij te concentreren op mijn academische werk (en geloof mij! daar moet ik mij dringend op beginnen concentreren!) maar ik ben er klaar voor en zit weer vol nieuwe energie!! laat maar komen die comparatieve theologie, eucumene en vredelievende verzetten! Ik heb weer het gevoel dat ik de wereld aankan (dit duurt waarschijnlijk tot ik seffens een van de boeken in mijn reading list opensla :p)

Tot schrijfs!